Hayalini kurduğum küçük düşlerim var idi, bir zamanlar o küçük düşlerin umudu bile huzur mu verirdi. Hayır aslında pek de verdiği sayılmazdı kendimi kandırmacadan ibaretti sanki biraz. Zira kendime karşı pek bir dürüst olduğum söylenemez başkalarına karşı sanki biraz daha fazla dürüstüm.
İş bir nebze kendime geldiğinde realiteden çok hayaller ve umutlar ile perçinlenmiş gecikmiş yada öyle sandığım bir öykü/cüklerim gizli aslında her bir minik serzenişim bir hiçlenme dürtüsünün yansıması da olabilir.
Nasılda demagojik deşifre melankolisi eşiğidir bu nasıl bir ironik yanılsama!
Yok aslında dibe vurmuşluğun bir tabiri, ben sanmıyorum yani olasılagelmiş bir söylemi olabileceği bile mechul. Hani derler ya bu son nokta daha fazla dayanacak gücüm yok.
Ama sınar birileri bizi sabrımızı o noktada, işte al sana o noktaya üç nokta daha eklemelisin. Gördünmü Nasreddin Hoca'nın eşşeğine nasıl da ters binilir! Gördün mü o son had nasıl da eşelenilir!
Var mıymış son bir radde katlanılası! Ne zaman olasılıkların analizini yapsak empati tadında olmasa da, biraz bencilce hatta fazlaca bencilce, hep kendimize atarız o kütüğümüzdeki çintikleri, bu tür durumlar karşısında nedense.. Sonrada o baktığımız solitaire tarzı bir oyun değilse elbette ki değil ama farkındalık biraz geç nafile :)
Satranç mı oynuyoruz kardeşim.! Evet hayat bu kardeşim. Her çintiği kendine atarsan tek sahneli tek oyunculu bir tiyatrodan farkın ne!
Ki, o oyuncu bile hayatın empatisini kurgular çoğu zaman nacizane kurgusal.. Nacizane abartısal.. Ama döngüsel ve empati yoğunlukta yinede!
Şimdi derler sana, senin özelliğin ne.. Sen kimsinn olmmmm. yerler o bencil beceremediğin empatini de!
