Umut dolu cümlelerin kalemimden dökülmesini umarak yazmak isteği ile bloğuma uzun bir ara sonunda merhaba demek geliyor aklıma.
"Merhaba" eee ne oldu şimdi.?
Dedik. Ne değişti. Hiç bir şey.
Bakalım dinleyelim belki söylemek istedikleri vardır.
x: "Anlat bakalım"
y: "Neyi anlatayım ki,? Umutsuz umutlarımı mı, hayalet hayallerimi mi? Neşesiz neşeleri mi mi? Aşksız aşkımı mı? Susuz su dolu bardağı mı mı?... "
x: "Tamam tamam sus. Ne biçim bir cümle bu yahu. Kafayı mı yedin sen?"
y: "Kafayı yemek derken kastın ne bu konuda merak içerisindeyim doğrusu.? Ciddi misin? Ahaa ciddisin sen...? Kafayı yemedim."
x: "ee derdin ne peki?"
y: "Amaçsızlık arasında amaç aramak, cehaletin içinde bilgi aramak, hedefsiz yaratıklara hedefin manasını anlatmak zorunda kalmak, insanların nasıl bu kadar vurdumduymaz ve saf olduklarını anlayamamak ve anlam verememek, Aptal olmak... işte sorun bu.. Usta nasıl çözeriz bu sorunları.. çözersek daha devamını sayabilirim .... " der ve güler....:)
x: "Hmmmmm." derin bir iç çekiş. "Durumun vahim... Ekip çalışması yapmalısın. Ama önce bu ekibe bunları anlatıp bilgilenmelerini sağlamalısın, kozalarından çıkan kelebekler gibi.. Tabi yine de aynı duvarla da karşılaşabilirsin riskli yani"
y: "Pardon da neyin riski.. Zeki değilim. Sadece araştırıyorum. Araştırıp öğrensinler. başka işleri mi var?_"
x: "Neyi araştıracaktık ki?"
y: "Hmm.. Doktor. Benim sürem dolmadı mı?" "Haydi ben gider.!!"
